Βούλγαρης, Δημήτριος

(Ύδρα 1801 – Αθήνα 1877). Πολιτικός, πρωθυπουργός της Ελλάδας. Επιβλητική πολιτική φυσιογνωμία του 19ου αι., ο Β. κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας κυρίως στην εικοσαετία πριν από την άνοδο του Χαριλάου Τρικούπη (1855-75). Ορφανός από μικρό παιδί, έλαβε μέρος από νωρίς στη δημόσια ζωή της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Ύδρας, και ως μέλος του συμβουλίου των προκρίτων των Υδραίων, τους αντιπροσώπευσε πολλές φορές. Το 1830 εξελέγη στην επιτροπή που θα παρουσίαζε στον Ιωάννη Καποδίστρια τις χρηματικές απαιτήσεις των αγωνιστών. Τον επόμενο χρόνο, έγινε μέλος της συνταγματικής επιτροπής που ιδρύθηκε στην Ύδρα τον Μάιο του 1831 και έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξέγερση της Ύδρας εναντίον του Καποδίστρια (14 Ιουλίου 1831). Ήταν πολιτικός φίλος του Κωλέττη και το 1855 σχημάτισε την πρώτη του κυβέρνηση (1855-57). Πρωτοστάτησε στην ανατροπή του Όθωνα το 1862, επικεφαλής της Τριανδρίας, με υπόλοιπα μέλη τον Κωνσταντίνο Κανάρη και τον Βενιζέλο Ρούφο. Από το 1862, μετά την εκθρόνιση του Όθωνα και στη συνέχεια την ενθρόνιση του Γεώργιου, και μέχρι την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Τρικούπη (1875), ο Β. σχημάτισε επτά φορές κυβέρνηση, σε μία περίοδο που χαρακτηρίστηκε από απολυταρχικές μεθόδους, δολοπλοκίες, εκδιώξεις πολιτικών φίλων και συμμάχων, οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα. Το τέλος της πολιτικής του ζωής ήταν θλιβερό και αντάξιο των μεθόδων που χρησιμοποίησε στους κομματικούς του αγώνες. Το 1875 επιχείρησε να εξασφαλίσει απαρτία στη βουλή με πλαστογραφία και απάτη. Τα περιστατικά αυτά, γνωστά ως στηλιτευτικά, είχαν συνέπεια να παραπεμφθεί σε δίκη ολόκληρη η πραξικοπηματική κυβέρνηση του Β.· ο ίδιος διέφυγε την καταδίκη, αλλά απομακρύνθηκε οριστικά από την πολιτική. Ο Β., ως μορφή και χαρακτήρας, εκπροσωπεί περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον τα πολιτικά ήθη που κυριάρχησαν στην Ελλάδα πριν από τον Χαρίλαο Τρικούπη. Επειδή φορούσε τη στολή της Ύδρας με τον γραφικό τζουμπέ, αυτό έγινε το κύριο παρωνύμιό του και σχεδόν αντικατέστησε το όνομά του. Ήταν σκαιός, με έντονο πείσμα, βίαιος, αυθαίρετος και δικτατορικός. Είναι παροιμιώδης η φράση του: «έτσι θέλω, έτσι κάνω». Κυρίως όμως είναι γνωστός ως αντιπροσωπευτικός εμπνευστής και εκτελεστής των παρασκηνιακών συναλλαγών και του φαυλοκρατικού παραμερισμού των εμποδίων για την κομματική επικράτηση.